Ikona nije fenomen. Ikona je suština mudrosti, spajanja sa božanskim, simbol ljubavi i čitav univerzum likovne umetnosti koji nam daje mogućnost da religija bude više od same vere.

Starogrčka reč εἰκών znači slika, odraz, predstava i u toj reči je ključ značenja ikone za naš narod. Slike na drvetu, platnu ili kamenu sa likom Hrista, Bogorodice, svetitelja, anđela ili događaja vezanih za istoriju crkve i Sveto pismo prisutne su u svim pravoslavnim hramovima i u domovima vernika kao zaštitnici, čuvari, podsetnici, vredna umetnička dela…

Izrada ikona (ikonopis) je posebna slikarska tehnika koju neguje hrišćanska crkva, naročito Pravoslavna. Koreni ikonopisa datiraju iz ranog hrišćanstva, a konačan oblik i vrhunac dostiže u doba Vizantije. Umetnost slikanja ikona nastavljena je i posle kraha Vizantije – ratnici su ih nosili u pohode kao čuvare života, zauzimale su posebna mesta na dvorovima i u domovima građanstva, a u manastirskim ćelijama i u crkvama nikada nisu bile puki ukras, već “vizuelno saopštavanje nevidljive božanske stvarnosti, koja se manifestuje u vremenu i prostoru”. 

Značaj ikone daleko je od materijalnog – Pravoslavna crkva ikone ne koristi radi poštovanja same ikone, nego lika koji je izobražen na njoj „u duhu i istini“ (Jovan 4:24). Danas vernici, pored slavskih, u domovima čuvaju i ikone Hrista i Presvete Bogorodice. 

Tokom borbi protiv ikona, mletačkim pljačkama u 12. veku i turskim pustošenjima u 15. veku stradale su carigradske ikone. Malo ih je očuvano do danas i predstavljaju najveći domet vizantijske umetnosti u Carigradu. Posle Vizantije, na scenu stupaju ikonopisci iz Grčke, slovenskih zemalja Balkana i iz Rusije koji su prihvatili i razvijali ovu umetnost od devetog do prve polovine 15. Veka.

Najstarije ikone iz naše Raške nažalost nestale su i o njima nema čak ni pisanih tragova. Najstarije očuvane ikone su freske iz Studenice (1208 – 1209. godine). Kasnije se pojavljuju i slikarske radionice 13. veka. Sava Nemanjić je ikone nabavljao u Solunu. Nemanjići su podsticali umetnost i bili su veliki ktitori koji su na pijedestal ikonografije podigli Svetog Simeona i Svetog Savu. Kralj Milutin (1282 – 1321. godine bio je veliki pobornik kulture i umetnosti i upućivao je molitve Svetom Simeonu i Svetom Savi. Za kralja Milutina radili su Mihajlo i Evtihije, veliki vešti slikari iz dvorske radionice, dok su za feudalnu vlastelu tog vremena radili manje poznati, ali veoma traženi mjstori.

Krajem 14. i 15. veka nestale su jedna za drugom feudalne drževe Balkana i dvorovi feudalaca koji su podsticali umetnost i kulturu. U 14. veku Turska je ispoljila izvesnu toleranciju prema hrišćenskom svetu i u 16. veku je obnovu spomenika doživela Sveta gora a zatim i Pećka patrijaršija.

Naručite ikonu za vas ili je darujte vašim najbližima. Pogledajte biblioteku svih dragocenih, ručno rađenih ikona u našoj ponudi.